กรุงเทพฯ :สถาบันไทยคดีศึกษา, ๒๕๓๐. (อัดสำเนา)
สืบเนื่องจากที่มีการเรียนการสอนสอนวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะเป็นสาขาวิชาหนึ่งของคณะโบราณคดีมหาวิทยาลัยศิลปากร ตั้งแต่ พ.ศ. ๒๕๑๗ กระทั่งเวลาผ่านไปหนึ่งทศวรรษ สาขาวิชาผลิตบัณฑิตออกมา ๙ รุ่น จำนวน ๕๐ คน ผู้เขียนจึงประเมินผลการศึกษาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะในระดับอุดมศึกษาเพื่อวิเคราะห์ความสัมพันธ์ระหว่างการศึกษาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะกับการประกอบอาชีพและความต้องการของตลาดแรงงานและยังได้ข้อคิดเห็นจากบัณฑิตเป็นข้อมูลในการปรับปรุงหลักสูตรของสาขานี้เพื่อความเหมาะสมกับสภาพการศึกษาในเวลานั้น
นอกจากนี้ งานวิจัยยังมีวัตถุประสงค์เพื่อสืบประวัติความเป็นมาของการศึกษาวิชาประวัติศาสตร์ศิลปะในประเทศไทยตั้งแต่ยุคสมัยก่อนที่คนไทยจะให้ความสนใจกับประวัติความเป็นมาของโบราณวัตถุสถานจนถึงช่วงเวลาที่ศึกษาวิจัย(พ.ศ. ๒๕๓๐) อันนำไปสู่ความเข้าใจร่วมกันระหว่างผู้ที่ทำงานค้นคว้าด้านประวัติศาสตร์ศิลปะมิให้สับสนในความหมายและจุดมุ่งหมายของการศึกษาวิชาดังกล่าว
